مسأله 26
مستحبات ركوع چند چيز است:
اول
گفتن تكبير در حال قيام قبل از ركوع
و احوط ترك نكردن آن است
و اگر در حال سرازير شدن يا در حال حركت بگويد، احوط آن است قصد خصوصيت نكند.
دوم
بلند كردن دستها در حال تكبير به نحوى كه در تكبيرة الاحرام گذشت.
سوم
انگشتان دست را باز كند و كف دست راست را بر زانوى راست و دست چپ را بر زانوى چپ گذارد و بر آنها تكيه كند.
چهارم
مايل نمودن زانوها به طرف پشت.
پنجم
مساوى كردن پشت به نحوى كه اگر قطرهى آبى بر آن بريزند مستقرّ بماند و به طرفى مايل نشود.
ششم
كشانيدن گردن مُحاذىِ پشت.
هفتم
آن كه نظر خود را بين القدمين بيندازد.
هشتم
آن كه دو مِرفَقِ خود را باز كند.
نهم
آن كه دست راست را پيش از دست چپ بر زانو گذارد.
دهم
آن كه زن دو دست خود را بالاى زانوها بر رانها گذارد.
يازدهم
تسبيحات را مكرر كند سه مرتبه يا پنج يا هفت مرتبه بلكه زيادتر.
دوازدهم
تسبيحات را ختم بر عدد طاق نمايد.
سيزدهم
آن كه پيش از تسبيحات بگويد:
اللّٰهُمَّ لَكَ رَكَعْتُ
وَ لَكَ أَسْلَمْتُ
وَ بِكَ آمَنْتُ
وَ عَلَيْكَ تَوَكَّلْتُ
وَ أَنْتَ رَبِّي
خَشَعَ لَكَ
سَمْعِي وَ بَصَرِي
وَ شَعْرِي وَ بَشَرِي
وَ لَحْمِى وَ دَمِي
وَ مُخِّي وَ عَصَبِى
وَ عِظٰامِى
وَ مٰا أَقَلَّتْ قَدَمٰاي
غَيْرِ مُسْتَنْكِفٍ وَ لٰا مُسْتَكْبِرٍ وَ لٰا مُسْتَحْسِرٍ.
چهاردهم
آن كه در حال قيام بعد از ركوع بگويد:
«سمع الله لمن حمده»
بلكه مستحب است اضافه به آن نمايد
الْحَمْدُ للهِ رَبِّ الْعٰالَمِينَ
أَهْلُ الْجَبَرُوتِ وَ الْكِبْرِيٰاءِ وَ الْعَظَمَةِ
الْحَمْدُ للهِ رَبِّ الْعٰالَمِينَ.
چه امام باشد يا مأموم يا منفرد.
پانزدهم
بلند كردن دستها براى ايستادن از ركوع و اين غير از بلند كردن دستها وقت تكبير پيش از سجود است.
شانزدهم
آن كه در ركوع بعد از ذكر يا قبل از آن، صلوات بر پيغمبر و آل او فرستد.